Artykuły i baza wiedzy

Została opracowana w 1963 roku przez firmę Philips.  Należała kiedyś do najpopularniejszych nośników dźwięku, a przed erą płyt CD, służyła jako nośnik danych. Była używana jako pamięć masowa w popularnych komputerach 8-bitowych.

Kaseta magnetofonowa bardzo szybko zdobyła popularność. Jej małe wymiary (102x64x12 mm) pozwalały na większą wygodę nie tylko odtwarzania, ale również przechowywania oraz przewożenia.

Największą popularność kaseta magnetofonowa zdobyła w latach ’80, kiedy to w sprzedaży pojawiły się pierwsze walkmany Sony. Dzięki połączeniu tych dwóch wynalazków ludzie po raz pierwszy mogli słuchać muzyki np. podczas spaceru.

Oprócz kaset magnetofonowych powstały również kasety czyszczące oraz kasety demagnetyzujące. 

Kaseta czyszcząca jest rodzajem kasety magnetofonowej ze specjalną niemagnetyczną taśmą, która pozwalała na usunięcie brudu i kurzu z głowic magnetofonu. Są dwa rodzaje takich kaset: kasety czyszczące na sucho i na mokro. 

Kaseta demagnetyzująca jest rodzajem kasety pozwalającej na usunięcie namagnesowania głowicy magnetofonu, powstającego podczas pary urządzenia. Kasety demagnetyzujące najczęściej były zasilane baterią.

Dzięki kasecie magnetofonowej mogliśmy zgrywać ulubione piosenki bezpośrednio z radia, wystarczyło tylko wcisnąć przycisk REC na magnetofonie. Było to dosyć powszechne zachowanie w okresie PRL, kiedy kasety nie były dostępne albo były zbyt drogie.

Niestety kasety miały również wady – dosyć często kasety były wciągnięte (kto z nas nigdy nie przewijał kasety ołówkiem? :)) oraz zrywały się – tutaj wystarczyła tylko taśma klejąca i kaseta dalej działała.

Największą wadą kasety była jednak jakość dźwięku, która po kilkudziesięciu od tworzeniach, zerwaniach czy wciągnięciach, była dosyć zniekształcona. Problem ten został rozwiązany za pomocą płyt CD oraz formatu mp3, dzięki którym jakość odtwarzanych piosenek była na wysokim poziomie.

Dwie światowej sławy firmy w latach siedemdziesiątych prowadziły wojnę kasetową – JVC producent formatu VHS oraz Sony producent formatu BETAMAX.

W 1975 roku Sony wprowadziło na rynek kasety BETAMAX, w tym samym czasie JVC po cichu opracowywało format VHS, który na rynek wszedł w 1976 roku. Niecały rok później firma dostała ofertę nie do odrzucenia od swojego największego rywala JVC.

Producent kaset VHS zaproponował Sony dołączenie do rodziny VHS dla dobra przemysłu filmowego. Producent BETAMAX propozycje odrzucił i pozwał konkurenta o łamanie praw autorskich, pozew Sony opierało na twierdzeniu, że format VHS jest za bardzo podobny do ich formatu – BETAMAX. Sony było zbyt pewne swoich racji i niestety poległo.

Kasety BETAMAX były mniejsze i gwarantowały lepszą jakość obrazu, ale to kasety VHS mimo większego rozmiaru i gorszej jakości stały się synonimem sukcesu.

JVC górowało nad Sony nie tylko w przypadku sprzedaży kaset. Producent kaset VHS udostępnił możliwość wynajmowania odtwarzaczy, które w tamtych czasach były towarem luksusowym. Sony nie chciało, aby ich sprzęt trafiał do wypożyczalni, było to jedno z ich najgorszych posunięć marketingowych.

Kolejnym elementem składającym się na sukces kaset VHS była branża pornograficzna oraz filmowa. Większość, jeśli nie wszystkie filmy dla dorosłych, pojawiały się na kasetach VHS. Oczywiście nie chodziło wyłącznie o filmy pornograficzne. Na kasetach VHS pojawiały się wszystkie tytuły schodzące z kin.

Piraci również mieli swój udział w tym niemałym sukcesie, wypożyczali najpopularniejsze tytuły, wielokrotnie je kopiowali i sprzedawali. Rynek stale się powiększał, odbiorcy doceniali możliwość wypożyczania odtwarzaczy VHS oraz kupno tańszych kaset.

W 1976 roku Sony zaczęło walkę z Disneyem oraz Universal Studio. Przedmiotem tej sprawy było propagowanie idei nagrywania materiałów objętych prawem autorskim, sprawa przeciągała się, wskutek tego, BETAMAX były niedostępne w wypożyczalniach kaset.

W tym przypadku Sony ostatecznie wygrało bitwę, ale nie wojnę. Rynek video był już dla nich stracony, JVC i jego format VHS zwyciężyło.

W latach osiemdziesiątych praktycznie wszystkie studia filmowe współpracowały z JVC, a nie z Sony. Producent kaset BETAMAX nie miał wyjścia i zaczął produkcję odtwarzaczy kaset VHS.

JVC odniosło spektakularny sukces ze swoim formatem VHS, a Sony dopiero po latach przyznało się do porażki.

Chciałbyś przekształcić swoje ulubione piosenki z tracków na mp3, ale nie wiesz jak? Poniżej przedstawiamy na to sposób.

Zainstaluj program Free Audio CD to MP3 Converter. Jest to prosty w obsłudze i darmowy program, dzięki któremu przekonwertujemy i zapiszemy ścieżkę dźwiękową z nośników Audio-CD. Narzędzie pozwala wyodrębnić wszystkie lub wybrane utwory i zapisywać je do plików w formacie MP3, AAC, OGG, WMA i WAV.

Konwertowanie audio na MP3 krok po kroku:

• uruchamiamy program Free Audio CD to MP3 Converter,
• wsadzamy płytę do CD-ROMu,
• program automatycznie odczyta informacje o dysku (tytuły piosenek, czas), jeśli nie będzie to możliwe, pokaże się komunikat: „ Nie wykryto informacji o dysku.”, klikamy OK,
• na górze pod tekstem „utwory audio” wyświetli nam się lista piosenek i ich czas trwania, w przypadku nie rozpoznania płyty przez program, zamiast tytułów piosenek, wyświetlą się kolejne utwory ( utwór 1, utwór 2….),
• program od razu zaznacza wszystkie utwory, jeśli chcemy wybrać tylko kilka wystarczy odznaczyć niechciane piosenki,
• na pulpicie utworzymy folder, do którego zapiszemy nasze MP3, pod listą piosenek znajduje się tekst „folder docelowy” a poniżej ścieżka tego folderu (domyślnie ścieżka wygląda tak: C:\Users\User\Documents\DVDVideoSoft\FreeAudioCDToMP3Converter, po utworzeniu naszego folderu, wygląda tak: C:\Users\User\Desktop\Piosenki z płyt), folder wybieramy za pomocą przycisku „przeglądaj”,
• poniżej mamy listę „formaty” – możemy tu wybrać format docelowy, np. MP3, OGG, AAC, WMA, WAV,
• po prawej stronie listy „formaty” znajduje się lista „ustawienia fabryczne”, możemy wybrać tutaj jakość z jaką chcemy zapisać nasz plik, domyślnie ustawione jest „Standard Quality (MP3, 128 kbps, 44100 Hz, STEREO”,
• na samym dole znajduje się przycisk „opcje” – tutaj możemy wybrać język i sprawdzić aktualizację oprogramowania,
• po prawej stronie od przycisku „opcje” znajduje się najważniejszy przycisk, czyli „konwertuj”, po naciśnięciu rozpoczyna się konwertowanie naszych plików audio do postaci MP3.

Konwertowanie jednej płyty trwa ok. 15-20 min. Po zakończeniu konwertowania mamy folder z naszymi ulubionymi piosenkami na pulpicie naszego komputera 🙂

Konwertowanie piosenek audio na MP3 jest czynnością pracochłonną.

Jeśli nie masz czasu ani ochoty, my z chęcią możemy zrobić to za Ciebie 🙂

Chcemy obejrzeć film na komputerze i niestety pojawia się komunikat „zły region” lub plik uszkodzony? Nic nie szkodzi, mamy świetny program, który poradzi sobie nie tylko z takim problemem 🙂 VLC media player to bezpłatny odtwarzacz, dzięki któremu obejrzymy filmy oraz posłuchamy muzyki.

Głównym celem programu VLC media player jest odtwarzanie multimediów nadawanych zdalnie za pośrednictwem różnych protokołów dla transmisji strumieniowych. VLC media player jest jednym z najlepszych rozwiązań do oglądania np. telewizji internetowych nadawanych w różnych standardach. 

• obsługuje też różne formaty wyświetlania napisów oraz pozwala odtworzyć pliki uszkodzone lub niekompletne.
• posiada bardzo przejrzysty i przyjazny interfejs, z pewnością każdy użytkownik poradzi sobie z jego obsługą. W zakładce „obraz” możemy ustawić parametry wyświetlanego filmu, np. oglądając materiał przegrany z kasety VHS, możemy ustawić obraz panoramiczny zamiast „kwadratowego”.
• Mamy również możliwość wykonania zrzutu ekranu z wyświetlanego filmu. W zakładce „napisy” mamy możliwość dodania pliku z napisami.
• W zakładce „narzędzia” znajdziemy dodatkowe opcje takie jak: efekty i filtry, synchronizacja ścieżek, informacje o pliku, informacje o kodeku, konfigurację, dostosowywanie interfejsu, preferencje.
• W zakładce „widok” mamy możliwość ustawienia małego bądź pełnoekranowego interfejsu oraz możemy pobrać napisy.

VLC media player posiada prosty panel w lewym dolnym rogu, dzięki niemu odtwarzanie filmów jest jeszcze łatwiejsze. Znajdziemy tam przyciski takie jak: play, stop, przewijanie, odtwarzanie losowe. Odtwarzanie filmów programem VLC media player nie sprawi nam już nigdy problemów.

Podsumuwując VLC media player jest programem, który warto posiadać 🙂

Większość z nas jest przyzwyczajona do tego, że płyta DVD uruchamia się samoczynnie po włożeniu jej do napędu. Startuje odtwarzacz, pojawia się menu płyty. Czasami jednak sprzęt nie chce z nami współpracować. Co na to poradzić? Poniżej przedstawiamy rozwiązania najczęstszych problemów.

Problem z odtwarzaniem płyty DVD na odtwarzaczu dvd:

• stary odtwarzacz dvd
  W dzisiejszych czasach należy pamiętać, że nawet 3-4 letni sprzęt jest już traktowany jako zabytek i niestety nie musi poprawnie odtwarzać płyt DVD.
• odtwarzacz dvd odtwarza tylko płyty DVD-R
  Większość naszych stacjonarnych odtwarzaczy odtwarza jedynie płyty DVD+R. Jeśli jesteśmy posiadaczami odtwarzacza, który odtwarza płyty DVD-R, musimy nagrania z płyt DVD+R skopiować na płyty DVD-R. Jest to najszybszy sposób na obejście tego problemu.

Odtwarzacz dvd jest spoza Europy
Regionalizacja została wprowadzona, aby kontrolować dystrybucję filmów na rynku światowym.

Mianowicie mamy 3 rozwiązania:

• zakup odtwarzacza uniwersalnego (MULTI-REGION) – odtwarzacz jest opatrzony kodem 0, dzięki czemu nie będziemy musieli się przejmować regionalizacją;
• możliwość pięciokrotnej zmiany regionu
• takie rozwiązanie jest możliwe przy starszym sprzęcie, który nie był opatrzony w kod 0;
• zmodyfikowanie oprogramowania – z Internetu należy pobrać spreparowaną wersję oprogramowania, nagrać na płytę CD-R i wgrać, zastępując bieżącą wersję.

Niestety ta metoda ma jeden minus – utracimy gwarancję na sprzęt.

Problem z odtwarzaniem płyty DVD w komputerze:

• brak kodeków lub uszkodzone kodeki
  Jest to najczęstszy problem przy odtwarzaniu filmu w komputerze. Najlepszym sposobem jest zainstalowanie pakietu kodeków np. K-Lite Codec Pack, a jeśli już go używamy, wystarczy usunąć zainstalowane i ponownie zainstalować. Aby to zrobić wystarczy wpisać w google kodeki + nazwę systemu, na którym pracujemy.
• regionalizacja
  Na ekranie pojawia się komunikat „Region Error”? Spokojnie, nie panikujemy. Nie jest to tak duży problem jak w przypadku stacjonarnych odtwarzaczy dvd. Wystarczy pobrać z Internetu darmowy program VLC Media Player dla którego regiony nie mają znaczenia.
• Windows 10
  System nie posiada wbudowanego odtwarzacza dvd. Najlepszym darmowym programem do odtwarzania wszelkich plików jest polecany wcześniej program VLC Media Player.

Jeżeli mają Państwo inny problem z odtwarzaniem płyt dvd, to zapraszamy do kontaktu. Postaramy się pomóc najlepiej jak potrafimy 🙂

Nie lubisz cyfrowego formatu zapisanego na płycie? DVD wydaje Ci się bezdusznym kawałkiem plastiku? Być może wolałbyś, tak jak niektórzy miłośnicy horrorów, oglądać filmy na starych, poczciwych kasetach VHS, które mimo, że są duże i nieporęczne, jednak mają „to coś”.

W dzisiejszych czasach wydawać by się mogło, że standardem są filmy na płytach DVD ewentualnie w postaci plików np. mpeg4 lub AVI. Jak wynika z niniejszego artykułu, stwierdzenie to jest mylące, ponieważ nie brakuje fanów, którzy z chęcią oglądają horrory na kasetach VHS.

Dobrym przykładem przedstawiającym to zjawisko jest film Davida A. Priora „Sledgehammer” (1983 r.). Film ten pierwotnie został nagrany na kasetę VHS, w 2011 roku wytwórnia Intervision postanowiła ponownie wydać ów film jednocześnie w dwóch wersjach – na VHS oraz DVD.

Horror zawiera wszystkie elementy, które w najlepszym wypadku nazwalibyśmy tragedią pod kątem technicznym.

Znajdziemy tutaj punktowe oświetlenie, plan zdjęciowy, który wygląda, jakby w całości został wykonany z taśmy dwustronnej oraz listewek, ujęcia w zwolnionym tempie i syntezator, który pełni rolę ścieżki dźwiękowej.

Jednak według fanów dla takich właśnie filmów warto odkurzyć zapomniany magnetowid i cieszyć się obrazem jak w starym, obskurnym kinie.To nie jedyny stary horror wydany przez Intervision. Wytwórnia jakiś czas temu wydała również wersję niskobudżetowego kanadyjskiego filmu „Things” (1989).

Nie tylko starsze horrory doczekały się ponownego wydania na VHS. Na liście znajdziemy również kilka nowszych tytułów, np. „Mutilation Man” (1998 r.) Andrewa Coppa wyszedł na VHS w październiku 2011 roku, również wytwórnia Wild Eye Releasing w 2012 roku wydała na kasecie VHS film „The Bloody Ape” (1997 r.).

Wydawać by się mogło, że ponowne wydawanie na kasetach VHS mało znanych tytułów jest trudne, aczkolwiek odważnych ludzi nie brakuje. 21 letni Louis Justin właściciel Massacre Video, wydał w październiku 2011 roku film Wally’ego Koza „555” z 1988 roku w dwóch wersjach – na kasecie VHS oraz na płycie DVD.

Dla maniaków formatu analogowego liczy się możliwość włożenia kasety VHS do magnetowidu, cofania jej, pauzowania, przewijania do przodu i do tyłu, przy płytach DVD nie jest to możliwe. Niestety nieskazitelna jakość DVD nie daje tych samych emocji, które wywołują nawet okropnej jakości kasety VHS.

Amerykańskie kina np. Cinefamily, Alamo Drafthouse i Nighthawk, specjalnie dla miłośników horrorów nagranych na kasetach VHS organizują noce VHS, podczas których wyświetlają filmy przez podłączony do magnetowidu projektor.

Jak widać legenda kaset VHS jest wciąż żywa i ma masę zwolenników 🙂

Została opracowana w 1963 roku przez firmę Philips. Kaseta magnetofonowa należała kiedyś do najpopularniejszych nośników dźwięku, a przed erą płyt CD, służyła jako nośnik danych. Była używana jako pamięć masowa w popularnych komputerach 8-bitowych.

Kaseta magnetofonowa bardzo szybko zdobyła popularność. Jej małe wymiary (102x64x12 mm) pozwalały na większą wygodę nie tylko odtwarzania, ale również przechowywania oraz przewożenia. Największą popularność kaseta magnetofonowa zdobyła w latach ’80, kiedy to w sprzedaży pojawiły się pierwsze walkmany Sony. Dzięki połączeniu tych dwóch wynalazków ludzie po raz pierwszy mogli słuchać muzyki np. podczas spaceru.

Oprócz kaset magnetofonowych powstały również kasety czyszczące oraz kasety demagnetyzujące. Kaseta czyszcząca jest rodzajem kasety magnetofonowej ze specjalną niemagnetyczną taśmą, która pozwalała na usunięcie brudu i kurzu z głowic magnetofonu. Są dwa rodzaje takich kaset: kasety czyszczące na sucho i na mokro. 

Kaseta demagnetyzująca jest rodzajem kasety pozwalającej na usunięcie namagnesowania głowicy magnetofonu, powstającego podczas pary urządzenia. Kasety demagnetyzujące najczęściej były zasilane baterią.

Dzięki kasecie magnetofonowej mogliśmy zgrywać ulubione piosenki bezpośrednio z radia, wystarczyło tylko wcisnąć przycisk REC na magnetofonie. Było to dosyć powszechne zachowanie w okresie PRL, kiedy kasety nie były dostępne albo były zbyt drogie.

Niestety kasety miały również wady – dosyć często kasety były wciągnięte (kto z nas nigdy nie przewijał kasety ołówkiem? :)) oraz zrywały się – tutaj wystarczyła tylko taśma klejąca i kaseta dalej działała. Największą wadą kasety była jednak jakość dźwięku, która po kilkudziesięciu odtworzeniach, zorywaniach czy wciąganiach, była dosyć zniekształcona.

Problem ten został rozwiązany za pomocą płyt CD oraz formatu mp3, dzięki którym jakość odtwarzanych piosenek była na wysokim poziomie.

Przeczytaj co spotkało mężczyznę, który zapomniał oddać film na kasecie do wypożyczalni.

Większość z nas już nawet nie pamięta o czymś takim jak kaseta VHS, która swoje najlepsze lata ma już dawno za sobą. Pewien Amerykanin Joames Mayers zapomniał zwrócić kasetę do wypożyczalni, na jego nieszczęście wypożyczalnia o nim nie zapomniała.

Mayers pewnego dnia został zatrzymany do kontroli drogowej, funkcjonariusz wziął jego dokumenty i poszedł do radiowozu je sprawdzić. Po chwili wrócił do samochodu Mayersa i oświadczył, że musi go aresztować na podstawie nakazu z 2002 roku. Okazało się, że Mayers nie zwrócił filmu „Luźny Gość” do wypożyczalni. Podczas rozmowy policjant zgodził się, aby mężczyzna załatwił swoje sprawy i potem sam się zgłosił na posterunek.

Mayers miał nadzieję na szybkie i bezproblemowe rozwiązanie sprawy, niestety przeliczył się. Gdy zgłosił się na posterunek, funkcjonariusze musieli postępować zgodnie z procedurami. Mężczyzna otrzymał wezwanie do sądu na rozprawę w sprawie nie zwrócenia kasety VHS do wypożyczalni, która w momencie zgłaszania sprawy do organów ścigania domagała się 200 dolarów opłaty karnej.

Sprawa Mayersa zostanie najprawdopodobniej umorzona, wypożyczalnia już od dawna nie istnieje. Dla mężczyzny jest to nauczka, że nawet po 14 latach „ręka sprawiedliwości” upomni się o swoje.

A czy Ty oddałeś wszystkie kasety do wypożyczalni? Na pewno nie będzie to proste, bowiem wypożyczalnie już nie istnieją. Lepiej to sprawdź i jak najszybciej zwróć czyjąś własność, bo może spotkać Cię kara.

Wiele osób posiada nagrania rodzinne na kasetach VHS i chce je przegrać na płytę DVD. Istnieje kilka sposobów przegrania materiału, poniżej pokrótce przedstawiamy niektóre z nich.

1. Combo VHS i DVD
Jest to urządzenie posiadające nagrywarkę DVD oraz magnetowid VHS. Włączamy tryb nagrywania, urządzenie rozpocznie przegrywanie kasety, a materiał zapisuje się automatycznie na płycie DVD. Na sam koniec zamykamy sesję na płycie i gotowe, możemy cieszyć się przegranym filmem. Metoda szybka i wygodna.

2. Karta telewizyjna/ tuner TV
Jeśli nasz komputer posiada kartę telewizyjną, podłączamy do niego magnetowid za pomocą kabli cinch. Materiał z kasety przechwytujemy dzięki oprogramowaniu dołączonemu do karty lub np. programem VirtualDub. Niestety nie zawsze magnetowid reagował na przechwytywanie, w związku z tym jest to czasochłonna metoda dla cierpliwych.

3. Video Grabber
Jest to urządzenie dzięki któremu połączymy komputer z magnetowidem. Jego cena wynosi ok. 50 zł, więc jest to dość tania alternatywa dla innych metod. Niestety komunikacja pomiędzy magnetowidem a komputerem często bywa utrudniona co powoduje irytację przy przechwytywaniu materiału z kaset.

4. Kamera cyfrowa
Nasza kamera musi mieć wyjście DV oraz wejście AV. Do wejścia AV podłączamy magnetowid dzięki czemu będziemy mieli na kamerze obraz z kasety VHS, a następnie do wyjścia DV podłączamy kabel FireWire, który jest podłączony do komputera. Kamera w tym przypadku pełnio funkcję konwertera anologowo-cyfrowego. Materiał przechwytywany tym sposobem do komputera jest w wersji cyfrowej. Koszt zakupu kamery wynosi ok. 500-700 zł.

5. Magnetowid i nagrywarka
Jeśli jesteśmy w posiadaniu magnetowidu oraz nagrywarki, możemy w prosty sposób połączyć urządzenia za sobą i rozpocząć przegrywanie naszego materiału. Wystarczy kabel euro lub cinch w zależności od magnetowidu, kablem łączymy sprzęty i ustawiamy kanał. Kasetę włączamy, a następnie na nagrywarce naciskami przycisk REC. Przechwytywany materiał zapisuje się bezpośrednio na płycie DVD bądź na dysku nagrywarki. Ta metoda jest najprostsza oraz najtańsza, jeśli mamy taki sprzęt.

Przegrywanie materiału z kaset VHS jest czynnością pracochłonną. Jeśli nie masz czasu ani ochoty, my z chęcią możemy zrobić to za Ciebie 🙂

Każdy z nas posiadał i oglądał filmy na kasetach VHS, których największa popularność przypadała na lata osiemdziesiąte oraz dziewięćdziesiąte. Ostatni film na kasecie został wydany w 2008 roku, natomiast ostatnia czysta kaseta VHS została wyprodukowana przez firmę Funai Electric w 2016 roku.

Firma Panasonic postanowiła wyjść naprzeciw oczekiwaniom klienta i w roku 2016-2017 wraca do produkcji słynnych gramofonów Technics SL-1200.

W ostatnim roku w samej Wielkiej Brytanii sprzedano 1 mln płyt winylowych, co było o tyle ciekawe, że nie sprzedano tyle przez ostatnie 20 lat. Z roku na rok wzrasta sprzedaż płyt gramofonowych. W USA sprzedaż wzrosła do 9,2 mln płyt i od 9 lat wciąż rośnie.

Powodem tak dużego wzrostu jest zapotrzebowanie na dźwięk wysokiej jakości oraz internetowa petycja z prośbą o ponowną produkcję gramofonów SL-1200.

Dlaczego właśnie ten model cieszy się aż takim zainteresowaniem? SL-1200 był produktem bardzo wytrzymałym i odpornym na drgania podłoża (podstawa ważyła 12,5 kg), z bezpośrednim napędem oraz z ramieniem w kształcie litery „S” o regulowanej wysokości.

Technics SL-1200 był produktem najbardziej cenionym i popularnym wśród DJ-ów i scratcherów. W ich rękach legendarny gramofon stał się prawdziwym instrumentem, a nie tylko urządzeniem do odtwarzania płyt winylowych. W dzisiejszych czasach na portalach o tematyce muzycznej można kupić wspomniany gramofon Technics SL-1200 za 14 999 zł!

Jak widać legenda gramofonu Technics SL-1200 jest wciąż żywa i ma masę zwolenników 🙂

Jak wiadomo kasety VHS były kiedyś najbardziej popularnym nośnikiem wideo. Niektóre z nich osiągają teraz zawrotne ceny na serwisach aukcyjnych. Kto wie? Być może kilka z nich kurzy się właśnie teraz w twojej piwnicy i możesz na nich nieźle zarobić :).

Kiedy na rynek weszły płyty DVD i Blu-Ray, kasety VHS zostały przez nie prawie całkowicie wyparte. Jednak jeszcze nie tak dawno temu wszystkie filmy i koncerty były sprzedawane właśnie na kasetach, a na każdym rogu znajdowały się wypożyczalnie kaset video.

Kiedy do obrotu wprowadzone zostały nowsze formaty – większość z nas poszła za duchem czasu i zaopatrzyła się w odtwarzacze DVD, a nasze magnetowidy, wraz z pudłami pełnymi kaset zostały wyniesione do piwnic i komórek. Okazuje się jednak, iż kasety VHS nadal mają swoich zagorzałych fanów, którzy są w stanie nieraz zapłacić dużą kwotę pieniędzy za swoje ulubione produkcje zarejestrowane właśnie na tym nośniku.

Całe zamieszanie powstało za sprawą listy, utworzonej przez antykwariuszy, a następnie opublikowanej na stronie www.loveantiques.com.
Wycenili oni 25 najbardziej pożądanych pozycji kaset VHS, z których najdroższa może osiągnąć wartość nawet półtora tysiąca funtów.

Na jakich filmach można zarobić najwięcej? Poniżej zdradzamy tajemnicę:

• Frankenstein’s Castle of Freaks – 1500 funtów
• The Beast in Heat – 1200 funtów
• Betrayed – 1100 funtów
• Celestine – 1100 funtów
• The Legend of Hillbilly John – 1000 funtów
• Journey Into Beyond – 1000 funtów
• Lemora, Lady Dracula – 900 funtówDon’t
• Open the Window – 900 funtów
• Flesh Eaters – 800 funtów
• Black Decameron – 800 funtów

Jakie filmy są najbardziej pożądane przez Polaków?

• Niezwyciężony z Brucem Lee – nawet 500 złotych,
• Zemsta Gladiatorów – ok. 300 złotych
• Mistrzyni Wu Dang – 200-300 złotych
• Black Sword – ok. 200 złotych

Dużym powodzeniem cieszą się również archiwalne koncerty. Niemal za każdy z nich na serwisach aukcyjnych można dostać nawet kilkaset złotych. Całkiem nieźle radzą sobie również stare horrory i seriale, których nie można aktualnie znaleźć już w internecie. Jeśli nie chcecie bawić się w sprzedaż detaliczną – możecie wystawić na sprzedaż całą swoją kolekcję i zażądać za nią kilkuset złotych.

Można w ten sposób zaoszczędzić sporo miejsca w piwnicy, a do tego do anszej kieszeni może wpaść trochę grosza.

        Początki amatorskiego nagrywania filmów w zaciszu domowym zawdzięczamy EASTMAN KODAK, która rozwinęła i wprowadziła na rynek w 1932 format taśm 8mm. Miał on wspomóc rozwój amatorskiego filmowania i stanowić tańszą alternatywę dla formatu 16 mm. Nowa taśma filmowa miała 16 mm szerokości (2 razy po 8 mm) i otwory perforacji na każdym brzegu.

Każda jej klatka miała około połowę wielkości klatki filmu 16 mm, dzięki czemu na całej taśmie mogło się ich pomieścić cztery razy więcej. Nowością w stosunku do taśmy 16 mm było również to, że po włożeniu filmu do kamery najpierw na całej długości naświetlana była jedna jego połowa. Następnie, po założeniu tej samej taśmy w odwrotnym kierunku, naświetlano jej drugą połowę.

Po wywołaniu filmu przecinano go wzdłuż środka, a obie części sklejano właściwymi końcówkami otrzymując w ten sposób jeden film na 8 mm taśmie. W zależności od jej długości i szybkości kamery można było nakręcić od 3 do 4,5 minut filmu. Nowy format bardzo szybko odniósł sukces i w ciągu piętnastu lat sprawił, że taśma 16 mm stała się domeną prawie wyłącznie profesjonalnych filmowców.

             Na początku lat 90. Kodak wycofał ze sprzedaży formatu 8 mm, ale nie zaprzestał jego produkcji, gdyż wiele niezależnych sklepów nadal prowadziło jego sprzedaż.

Natomiast w kwietniu 1965 roku Kodak wprowadził na rynek opracowaną pięć lat wcześniej, ulepszoną wersję formatu 8 mm o nazwie Super 8, przeznaczoną dla amatorów. Dzięki zmianie wymiarów klatki oraz skoku perforacji, przy jednoczesnym zachowaniu dotychczasowej szerokości taśmy, uzyskano znaczną poprawę jakości filmu.

Ponadto dość szeroki margines pozwolił umieścić na taśmie pasek magnetyczny służący do zapisu dźwięku (wprowadzono go w 1973 roku).

Taśma sprzedawana była w specjalnych kasetkach, które dzięki wgłębieniom na korpusie ustawiały automatycznie ekspozycję w kamerze odpowiednio do czułości filmu. Jednak, ze względu na inny skok perforacji, wielkość klatek i otworów w taśmie, Super 8 potrzebował odpowiednio przystosowanych kamer i projektorów. Istniało również kilka różnych systemów umieszczania taśmy w kasetkach, lecz wszystkie dawały w efekcie nagranie o tych samych parametrach.

Najbardziej popularny z nich był system stworzony przez firmę Kodak.

   W latach 70. kraje socjalistyczne z powodu problemów patentowych opracowały własny system Super 8, zwany DS-8. Nie różnił się on zbytnio od formatu Kodaka poza tym, że składał się z dwóch, zespolonych ze sobą 8 mm taśm i nie wymagał specjalnych kasetek, lecz korzystał z takich samych szpul, jak podwójny format 8 mm.

Popularność formatu Super 8 zmalała wraz z pojawieniem się zapisu wideo, który z czasem wyparł go z użytku amatorskiego. Firma Kodak ogłosiła wtenczas, że będzie produkować filmy w tym formacie do roku 2005.

            Na koniec ciekawostka, a mianowicie w 1965 roku japońska firma Fuji wprowadziło na rynek taśmę Single-8, która miała być alternatywą dla formatu Super 8. Miała ona te same wymiary, ale różniła się budową kasetki, w której szpule nie znajdowały się w układzie osiowym, lecz jedna nad drugą.

Kilka firm usiłowało również promować pojedynczy 8 mm format zwany Straight 8, jednak z powodu wprowadzenia barwnego filmu Kodachrome przez Kodaka, dostępnego tylko w standardowym podwójnym formacie 8 mm, szybko znikł on z rynku.

S-VHS Istnieje także format S-VHS (Super-VHS) opracowany na bazie VHS, zapisujący jednak sygnał wideo na wyższej częstotliwości, a więc kompatybilny z VHS tylko w jedną stronę.

Oznacza to, kasety nagrane w S-VHS można odtwarzać jedynie na magnetowidach S-VHS, lub specjalnie w tym celu zaprojektowanych magnetowidach VHS, natomiast kasety VHS można odtwarzać na wszystkich magnetowidach i odtwarzaczach VHS i S-VHS.

Sygnał w magnetowidach S-VHS na wyjściu rozdzielony jest na dwie składowe: luminancję (informacja o jasności) i chrominancję (informacja o kolorze), dzięki czemu barwy są lepiej reprodukowane a rozdzielczość przewyższa 400 linii.

W formacie S-VHS standardowo dźwięk zapisywany jest na poziomie hi-fi. Najwyższej klasy modele 7-głowicowe posiadają dodatkową głowicę kasującą (4 video + 2 audio + 1 flying erase head). VHS-C Kompatybilny ze standardowym VHS jest mikro format VHS-C, który po załadowaniu do kasety matki jest odtwarzany w standardowym magnetowidzie VHS. Pracująca na mniejszych kasetach pochodna VHS znalazła zastosowanie w domowychkamerach video.

Analogicznie opracowano kamery S-VHS-C. D-VHS Istnieje także odmiana D-VHS (Digital VHS, początkowo Data VHS), oparta o kasety o takich samych właściwościach jak S-VHS, jednak od czasu ekspansji DVD jest produktem kolekcjonerskim. Format ten zapewnia dobrą jakość obrazu cyfrowego na poziomie 500 linii przy bardzo długim czasie nagrywania na kasecie: nawet do kilkunastu godzin obrazu cyfrowego przyzwoitej jakości, lub kilkudziesięciu godzin przy jakości VHS (ok. 250 linii).

Fenomen tych magnetowidów to także jakość nagrań analogowych VHS na poziomie 300 linii oraz możliwość rejestracji cyfrowo w formacie HDTV (High Definition TV) w rozdzielczości 1080 linii – jeżeli strumień danych nie przekracza 14,1 Mbit/s na jednej czterogodzinnej kasecie E-240 S-VHS mieści się ok. 5,75 godziny video w jakości wielokrotnie przekraczającej standard DVD.

To wszystko przy możliwości bezstratnego kopiowania i zgrywania, którą zapewnia technologia cyfrowa. System wręcz idealny, jednak mniej wygodny od płyty DVD, co prawdopodobnie zdecydowało o jego rynkowej przegranej. Po wyaprciu standardu VHS jego następcami zostały m.in. DVD, Blu-ray, dyski twarde (stosowane we współczesnych kamkorderach i urządzeniach PVR)

Rozdzielczość pozioma obrazu w formacie VHS wynosi około 240 linii (dla obrazu kolorowego) i wynika z ograniczonego pasma dla sygnału koloru. Pod koniec lat 80 wprowadzono „ulepszoną” wersję VHS HQ – przy czym poprawiono w tej wersji głównie odczyt poprzez wprowadzenie systemu redukcji zakłóceń związanych z błędami odczytu taśmy (dropout’s).

Pozostałe parametry obrazu pozostały bez zmian. Wymiary kasety w mm 188 × 104 × 25, czas zapisu maks. 300 minut (w wersji Long Play długość zapisu się podwaja).

Produkuje się lub produkowano czyste (nienagrane) kasety o długości 30, 45, 60, 90, 120, 135, 180, 195, 240, 300 minut.

Wersje kaset tzw. duplikacyjne – mogły posiadać dowolną długość – zazwyczaj dostosowaną do długości materiału filmowego – były przeznaczone jedynie dla wydawców. Ciekawostką jest to że wszystkie kasety nagrywane w standardzie PAL umożliwiały na nagranie dłużej ilości czasu niż deklarowany czas nagrania, zwykle było to o około 7% deklarowanego czasu.

W przypadku takiego samego nagrania w formacie NTSCdeklarowana wartość była zgodna z faktycznym czasem nagrania.

W formacie VHS fonia zapisywana jest wzdłuż taśmy przy krawędzi; przy przesuwie 2,34 cm/sek uzyskuje pasmo 80 Hz—10 kHz. Mimo takich parametrów niektóre firmy produkujące magnetowidy VHS lansowały wersję stereofoniczną zapisu wzdłużnego – aby poprawić dynamikę oraz stosunek sygnał/szum używane były popularne systemy redukcji szumu takie jak Dolby B i C.

Wobec rosnących wymagań co do jakości dźwięku opracowano w latach 80. metodę zapisu na poziomie hi-fi dodatkowymi głowicami wirującymi w głębszej warstwie taśmy tzw. multipleks głębokościowy.

Sygnał wideo zapisywany jest „na” sygnale audio. Skos głowic audio jest inny od skosu ścieżek video, co znacząco niweluje zakłócenia między nimi. Osiągnięte pasmo: 20 Hz—20 kHz, dynamika około 90 dB. Magnetowidy tego typu oznaczone są VHS hi-fi, mają minimum 4 głowice na bębnie wizyjnym (2 video + 2 audio).

Przyjmuje się, że dla zachowania jakości obrazu nagranej na kasecie VHS przy konwersji do formatu cyfrowego należy zastosować rozdzielczość poziomą równą przynajmniej 240×4/3*2^0,5=~451 pikseli i rozdzielczość pionową równą dokładnie 576 (dla PAL B/G lub PAL D/K) lub 480/486 (dla NTSC) pikseli.

System VHS został opracowany przez firmę JVC w roku 1976. Pierwszym magnetowidem oddanym do seryjnej produkcji był JVC HR-3300 zaprezentowany 1976 roku.

W latach osiemdziesiątych VHS wygrał walkę o prymat na rynku z konkurencyjnymi formatami Betamax (opracowanym przez Sony) oraz video 2000 (Philips), które były bardziej zaawansowane technologicznie.

O zwycięstwie zadecydowała niska cena VHS oraz błędy w polityce firmy SONY, która kupując pod koniec lat 80. licencje na VHS zaprzestała promocji Betamaxa oraz zakazała wydawania na swoim nośniku filmów pornograficznych, które na VHS były ogólnie dostępne.

Koniec ery VHS nastąpił z dniem 28 października 2008  kiedy to firma JVC zakończyła produkcję nośników VHS dla dystrybutorów filmowych. Warto wspomnieć też ,iż produkowała je jako ostatnia. Powodem zakończenia produkcji było wyparcie popularnych „kaset” przez płyty DVD.

Już w 2001 r. więcej filmów sprzedano na nowoczesnych nośnikach cyfrowych niż kasetach wideo z lat 80. i 90. XX w. Nadal istnieje ogromna kolekcja niewydanych na nośnikach cyfrowych programów telewizyjnych, a dostępnych na taśmach wideo. Wciąż również produkowane są czyste nośniki VHS.

PAL (od ang. Phase Alternating Line) to standard nadawania koloru w sygnale telewizyjnym, używany w telewizji kolorowej. Został opracowany w Niemczech przez Waltera Brucha z zakładów Telefunken i po raz pierwszy zastosowany w 1967 roku. Oto kilka szczegółów na temat systemu PAL:

• Rozdzielczość ekranowa: System PAL jest stosowany dla obrazów w formacie złożonym z 625 linii na klatkę.
• Częstotliwość odświeżania: Przy częstotliwości odświeżania 50 Hz i 25 klatkach na sekundę (podobnie jak w klasycznych systemach telewizji monochromatycznej B, G, H, I oraz N).
• Korekcja błędów: Nazwa Phase Alternating Line odzwierciedla sposób przesyłania sygnału telewizyjnego polegający na odwróceniu (o 180 stopni), co drugą linię obrazu, fazy jednej z tych składowych. To zapewnia automatyczną korekcję błędów różnicowych występujących w przesyłanym sygnale, choć nie pozwala to skorygować najpoważniejszych błędów. 
• Dlatego odbiorniki otrzymały dodatkowo linię opóźniającą zapożyczoną z systemu SECAM, gdzie przechowana jest informacja o kolorze z poprzedniej linii, która po odwróceniu fazy służy do dodatkowej korekcji sygnału koloru w bieżącej linii .

W Polsce system PAL D/K obowiązuje od roku 1995 (od 1994 w TVP2). Obecnie system PAL w Polsce jest jeszcze używany w analogowej telewizji kablowej 

SECAM (séquentiel couleur à mémoire, z fr. kolejny kolor z pamięcią) to francuski system nadawania koloru w sygnale kolorowej telewizji analogowej. Został opracowany przez Henri de France z zakładów Thomson i był pierwszym systemem telewizji kolorowej, który został zastosowany w Europie . Oto kilka szczegółów na temat systemu SECAM:

• Historia: Prace nad systemem SECAM rozpoczęły się w 1956 roku jako efekt francuskich aspiracji do posiadania własnego standardu. Chociaż system był gotowy pod koniec lat 50., jego prezentacja i wprowadzenie do użytku miały miejsce dopiero 1 października 1967 roku.
• Pierwszy barwny program oglądało około 1500 posiadaczy kolorowych odbiorników. Ze względów politycznych system SECAM został przyjęty przez ZSRR i państwa bloku wschodniego (Polska, Czechosłowacja, Węgry, NRD, Bułgaria), z wyjątkiem Rumunii, Jugosławii i Albanii, które używały alternatywnego systemu PAL.
• W latach 90. XX wieku telewizje byłych krajów socjalistycznych przeszły z systemu SECAM na PAL. W Polsce system SECAM stosowano do końca 1993 roku (w TVP1 – do końca 1994) .
• Szczegóły techniczne: W systemie SECAM modulacji częstotliwościowej podlega podnośna chrominancji. Przyjęto jej częstotliwość jako 284 linie obrazu, co daje 4,25 MHz.
• Podnośna ta jest modulowana na przemian dwoma sygnałami różnicowymi barw – czerwoną (R-Y) i niebieską (B-Y). Zmiana sygnału różnicowego następuje po zanalizowaniu jednej linii przesyłanego obrazu.
• W odbiorniku na otrzymaną właśnie jedną składową nakładana jest ta z poprzedniej linii obrazu (przechowywana w linii opóźniającej), co daje złudzenie kompletnej barwy. Aby uzyskać końcowe sygnały R, B, sygnały R-Y oraz B-Y są sumowane z sygnałem luminancji Y, zmodulowanym amplitudowo.
• Daje to dużo większą odporność na zniekształcenia czy utratę barw, niż ma to miejsce w systemie NTSC czy nawet pierwotnej wersji systemu PAL.
• Jednakże tym sposobem rozdzielczość sygnału chrominancji jest dwa razy mniejsza niż rozdzielczość sygnału luminancji (monochromatycznego), a efekt tego można zaobserwować jako „wychodzenie” jaskrawego jednolitego koloru z konturów obiektów i pulsowanie koloru na skraju tego obiektu (np. czerwone usta prezenterki)

MESECAM to nie jest standard nadawania, ale raczej “standard” stosowany w magnetowidach do przetwarzania koloru. W odróżnieniu od oryginalnego SECAM (który używa podziału częstotliwości), MESECAM przetwarza kolor poprzez przesunięcie podnośnej. Ważne jest jednak zauważenie, że oryginalny zapis SECAM nie odtworzy się poprawnie w odtwarzaczu MESECAM .

 W skrócie, MESECAM to metoda zapisu sygnałów koloru SECAM na taśmie wideo VHS lub Betamax, ale nie jest to standard nadawania . Termin “MESECAM” jest głównie związany z regionem Bliskiego Wschodu i jego specyficznymi praktykami zapisu wideo.

NTSC (od ang. National Television System Committee) to amerykański standard telewizji analogowej, który został opublikowany w 1941 roku. W 1961 roku otrzymał oznaczenie System M. Jest również znany jako standard EIA 170. Ten system odegrał ważną rolę w historii nadawania telewizyjnego. Przyjrzyjmy się nieco szczegółom:

NTSC-J lub „System J” to nieformalne oznaczenie standardu telewizji analogowej używanego w Japonii. System ten oparty jest na amerykańskim standardzie NTSC z niewielkimi różnicami. Podczas gdy NTSC-M jest oficjalnym standardem CCIR i FCC, NTSC-J lub „System J” to oznaczenia potoczne. Oto kilka szczegółów technicznych:

• Poziomy czerni i synchronizacji:
  • Sygnał NTSC-J ma identyczne poziomy czerni i synchronizacji (oba na poziomie 0 IRE, podobnie jak w standardzie PAL). W amerykańskim NTSC poziom czerni jest nieco wyższy (7,5 IRE) niż poziom synchronizacji. Ta niewielka różnica nie powoduje problemów z niekompatybilnością, ale wymaga lekkiej zmiany ustawień jasności telewizora, aby uzyskać odpowiednie obrazy.
  • Kodowanie kolorów YIQ w NTSC-J używa nieco innych równań i zakresów niż w standardowym NTSC. Przedział wartości Y wynosi od -334 do +334 (w NTSC-M od -309 do +309), a przedział wartości I wynosi od -293 do +293 (w NTSC-M od -271 do +271).
  • Równania YCbCr dla NTSC-J to:
    
    

    $$Y=0.299R+0.587G+0.114B$$

    $$Cb=0.564(B-Y)$$

    $$Cr=0.713(R-Y)$$

    .W NTSC-M mamy:

    $$Y=0.299R+0.587G+0.114B$$

    $$Cb=0.564(B-Y)$$

    $$Cr=0.713(R-Y)$$

  • NTSC-J używa temperatury barwowej (białej referencji) wynoszącej 9300K, zamiast standardowych 6500K w NTSC.
• Częstotliwości nadawania:
  • Częstotliwości RF używane w Japonii nie odpowiadają częstotliwościom standardu amerykańskiego NTSC. Na pasmie VHF odstępy między kanałami wynoszą 6 MHz, podobnie jak w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Karaibach, Korei Południowej, Tajwanie, Mjanmie (Burma) i Filipinach, z wyjątkiem obszaru między kanałami 7 a 8 (które się nakładają). Kanały 1-3 są przeznaczone na rozwinięcie japońskiego pasma FM.
  • Na pasmie UHF odstępy między kanałami w Japonii są takie same, ale numery kanałów są o 1 niższe niż w innych wymienionych obszarach. Na przykład kanał 13 w Japonii ma tę samą częstotliwość co kanał 14. Więcej informacji znajdziesz w temacie częstotliwości kanałów telewizyjnych.
• Zakończenie nadawania analogowego:
  • NTSC-J został zastąpiony przez nadawanie cyfrowe w 44 z 47 prefektur kraju 24 lipca 2011 roku. Nadawanie analogowe zakończyło się 31 marca 2012 roku w trzech prefekturach dotkniętych trzęsieniem ziemi i tsunami w Tōhoku w 2011 roku (Iwate, Miyagi, Fukushima) oraz w wyniku późniejszej katastrofy jądrowej w elektrowni Fukushima Daiichi.

Video grabber to przydatne narzędzie do przenoszenia materiału wideo z nośników analogowych, takich jak kasety VHS, na cyfrowy format na komputerze. Pozwala to na zachowanie wspomnień i archiwizację starych nagrań. Oto kilka informacji na ten temat:

1. Czym jest Video Grabber?
   • Video grabber umożliwia połączenie magnetowidu lub innego źródła analogowego wideo z komputerem.
   • Działa poprzez przekształcenie sygnału wideo na nośniku analogowym (np. VHS) na format cyfrowy, który można edytować, przechowywać lub udostępniać.
2. Jak używać Video Grabbera:
   • Podłączenie sprzętu:
     • Podłącz video grabber do komputera za pomocą portu USB.
     • Połącz drugi koniec grabbera z magnetowidem lub innym źródłem wideo za pomocą kabli kompozytowych lub S-video.
   • Konfiguracja oprogramowania:
     • Zainstaluj sterowniki i oprogramowanie dostarczone z video grabberem.
     • Uruchom oprogramowanie i wybierz odpowiednie źródło wideo (np. magnetowid VHS).
   • Przechwytywanie i edycja:
     • Podgląd wideo na ekranie komputera.
     • Dostosowanie ustawień formatu, jakości, rozmiaru, czasu trwania i folderu wyjściowego.
     • Nagrywanie wideo i edycja za pomocą narzędzi dostępnych w oprogramowaniu.
   • Zapis i udostępnianie:
     • Zapisz przechwycone wideo na komputerze lub nagraj na płycie DVD.
     • Możesz również udostępnić wideo online lub użyć go do dalszej edycji.
3. Popularne modele Video Grabber:
   • Oto kilka popularnych modeli video grabberów:
     • Gembird UVG-002 USB 3.0 Video Grabber: Pozwala na przechwytywanie wideo z kaset VHS i innych źródeł. Jest łatwy w obsłudze i dostarcza oprogramowanie do edycji i zapisywania wideo.
     • Reagle RYVC3 HDMI Video Grabber: Obsługuje wejście HDMI i może przechwytywać wideo w rozdzielczości 4K. Idealny do nowoczesnych urządzeń z wyjściem HDMI.
     • Media-Tech MT4169 Video Grabber: Specjalnie zaprojektowany do przenoszenia wideo z kaset VHS na komputer. Kompatybilny z różnymi źródłami wideo.
4. Online Video Grabbery:
   • Jeśli chcesz pobrać wideo z platform online, możesz skorzystać z online video grabberów. To narzędzia internetowe pozwalające na pobieranie filmów z serwisów takich jak YouTube, Vimeo i inne.
   • Jednym z takich narzędzi jest VideoGrab.net, gdzie możesz wkleić adres URL wideo i pobrać je w wybranym formacie.

Pamiętaj, że video grabbery są przydatne do digitalizacji starych nagrań z kaset VHS lub innych nośników analogowych. Bez względu na to, czy przechwytujesz filmy rodzinne czy archiwizujesz materiały historyczne, te narzędzia ułatwiają proces i czynią go bardziej dostępnym.